Tegese yaiku angger gelem nyambut
gawe apa wae kanthi tumemen saben dinane, wis mesthi bakal antuk pangan (rejeki).
Ing tanah Jawa dhek semana, paribasan iki prasasat dadi jimate wong cilik
ongkak-angkik, pidak pedarakan, sing uripe tansah kecingkrangan. Saben dina
kaya mung nunggu tetesing grimis ing mangsa ketiga. Mangkono mau jalaran urip
ora duwe gaman babar pisan, kejaba tangan lan sikil. Mula, anggone golek
pangupajiwa , piyandele iya mung tenaga. Kasar alus ditandangi, sing baku antuk
berkah, bali ngomah ana sing diliwet.
1. Ana
dina ana upa mujudake keyakinan utawa kapitayan menawa rejeki iku wis diatur
dening Gusti Kang Maha Murah. Tegese, saben dina kita mesthi diparingi,
disedhiyani, lan sangkan paran asale. Dene werdine ora obah ora mamah mujudake
pepeling rejeki paringane Gusti Allah ora mung gumlethek, kari nyandhak utawa
nyawuk. Nanging kabeh mau kudu disranani kanthi obahing awak lan mubenge pikir.
Gampange rembug yaiku wong iku kudu nyambut gawe.
2. Wong
cilik, sugih miskin, kabeh diparingi rejeki dening Gusti Allah. Nanging, rejeki
mau kudu digoleki, ing ngendi papane rejeki, kepriye ngertine, kepriye iguh
pertikele, lan sateruse. Tanpa gelem mbudidaya, apa maneh tumrap wong cilik
sing kepetung sekeng, bisa wae yen lagi apes sing jeneng upa saelas bisa ora
kesasaban nganti pirang-pirang dina.
Postingan
0 komentar:
Posting Komentar